نویسندگان: بزیل هتیم و جرمی ماندی
ترجمه: مریم جابر
قدرت نادیده گرفتن
یکی از معناهای قدرت، در حوزه ترجمه یا ارزیابی ترجمه‌ها، مشتمل است بر استفاده از زبان برای «گنجاندن» یا «حذف کردن» گروه خاصی از خوانندگان، نظام معینی از ارزش‌ها، مجموعه‌ای از باورها، یا کل یک فرهنگ. هر کسی حتماً پی می‌برد که چگونه بخش اعظم آثار ادبی بیگانه‌ای که به زبان انگلیسی ترجمه و در غرب منتشر شده‌اند از لحاظی شبیه یکدیگر به نظر می‌رسند؛ گویی همه آنها را یک نویسنده نوشته و مترجم واحدی ترجمه کرده است. این پدیده را چنین می‌توان توجیه کرد که ترجمه محدودیت‌های خود را «به طور عام» بر نوع زبانی که در ترجمه به کار می‌بریم (در برابر مثلاً نوع زبانی که در نگارش متن مبدأ به کار می‌بریم) تحمیل می‌کند.
پدیده قدرت ترجمه همچنین بدین معنا است که در جایی و به نحوی، خواننده خاصی (که مجبور است به روش خاصی متن را بخواند)، نویسنده‌ای (که به فراموشی سپرده شده) یا مترجمی (که محکوم شده است پنهان بماند) نادیده گرفته یا حذف می‌شوند.
این غصب کردن «خاص بودن» و «منحصر به فرد بودن» متن مبدأ را شاید بتوان برحسب ساختار پیچیده «قدرت» که در هر ترجمه‌ای نقش دارد، توضیح داد. نظر بر این است که مترجمان، به ویژه در چارچوب روش‌های معتبر ترجمه (مانند روش انگلیسی - امریکایی)، می‌توانند «قدرت مطلق» خود را اعمال کنند و خواننده‌ای را بی‌درنگ و آگاهانه نادیده بگیرند. این کار از طریق یکی از شیوه‌های ظاهراً بی‌غرضانه ترجمه، از قبیل ترجمه آزاد، ترجمه همراه با توضیح فراوان، ترجمه نکته‌های عمده یا جبران‌سازی صورت می‌گیرد.
